တစ္ခါတုန္းက …
ႂကြက္တစ္ေကာင္က လယ္သမားအိမ္ထဲ
အိမ္နံရံပ်ဥ္နွစ္ခ်ပ္ စပ္ၾကားက ဟ,ေနတဲ့ေနရာ အၾကားကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့
လယ္သမားနဲ႔ သူ႔မယား အထုပ္တစ္ထုပ္ ေျဖေနတာေတြ႕ရတယ္။ အထဲမွာ စားစရာမ်ား
ပါေလမလား၊ ပါရင္ ငါမ်ား တနည္းနည္းနဲ႔ စားရေလမလား၊ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့၊ လားလား ... စားစရာ မုန္႔မဟုတ္၊ နာစရာ တုတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ
... စကားအျဖစ္ ေျပာတာ၊ တကယ္ တုတ္ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တုတ္ ဆိုတာက သူသူငါငါ
အ႐ုိက္ခံရႏုိင္တဲ့ပစၥည္း။ အခုဟာက သတၱဝါ အမ်ားနဲ႔ မဆိုင္၊ သူ တစ္ဦးတည္းကို
ရည္ရြယ္တာ၊ သူ႔ကို အေသေဆာ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နွင့္ ၿမိဳ႕ကဝယ္လာတဲ့
“ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္”။
ျမင္တာနဲ႔တင္ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေမာင္းျပဳတ္ၿပီး
ဂ်ိဳင္းခနဲ ႐ုိက္တဲ့အသံကို သူ႔စိတ္က ၾကားလိုက္မိတယ္။ သံကိုင္းတံနဲ႔
ေခြးသြားစိပ္ ၾကားမွာ ညပ္ၿပီး ေသေနမယ့္ သူ႔ရုပ္ပံုကိုလည္း ျမင္ေယာင္ၿပီး
ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထသြားတယ္။ ဒုကၡပဲ၊ ဒီလူေတြ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေတာ့မယ္။
အားလံုးကို သတိေပးထားမွပဲ ဆိုၿပီး ႂကြက္က ျခံထဲ ေလွ်ာက္ေျပးၿပီး ေအာ္တယ္။
“အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ေရာက္ေနၿပီ၊ အားလံုး သတိထားၾက၊
အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေရာက္ေနၿပီ”
အဲဒီလို ေအာ္ရင္း ၾကက္မနား
ေရာက္ေတာ့ ပါစပ္က တကြပ္ကြပ္ ျမည္ရင္း ဖုန္ထဲ သဲထဲမွာ စားစရာ ယက္ၿပီး
ရွာေနတဲ့ ၾကက္မက၊ “ဒီေလာက္ေတာင္ ေအာ္မေနနဲ႔ ကိုႂကြက္ရယ္၊ ရွင့္အတြက္ေတာ့
စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႔က ဆိုင္မွ မဆိုင္တာ၊
ဘာကို သတိထားရမွာလဲ” လို႔ ဆိုတယ္။
ႂကြက္က ဝက္ျခံနား သြားၿပီ ဝက္ကို
ေျပာျပန္ေတာ့ ဝက္က - “ငါ မင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ဖိုးေရႊႂကြက္ရာ၊
ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက ငါတတ္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ အလြန္ဆံုး ဘုရားမွာ
ဆုေတာင္း႐ုံ ေလာက္ပဲ တတ္ႏုိင္တယ္၊ ညဘက္ ဘုရား ရွိခိုးတဲ့အခါ မင္းအတြက္
ထည့္ၿပီး ဆုေတာင္း ေပးပါ့မယ္ကြာ” လို႔ ေခၽြးသိပ္တယ္။
ျခံထဲမွာ
ႏြားတစ္ေကာင္လည္း ရွိေသးေတာ့ ႂကြက္က သူ႔ဆီသြားၿပီး ေျပာျပန္တယ္။ ႏြားက်ေတာ့
သူ႔ကို ဟားေတာင္ ဟားလႊတ္ေသးတယ္။ “ဟ ၊ ငႂကြက္ရ အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္
ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိ ငါ့အတြက္ အႏၲရာယ္ပဲ၊ ေျခမညႇပ္မိရင္ ငါေသၿပီ၊ ဟား ဟား” တဲ့။
ႂကြက္ အေတာ္ ခံရခက္ၿပီး ျပန္လွည့္လာတယ္။ သူက အိမ္ထဲမွာ ေနတဲ့သူ၊ အိမ္ဆီပဲ
ျပန္ရမယ္။ ေထာင္ခ်က္ကိစၥ ဘယ္သူကမွ ေတြးမပူ၊ သူတို႔ အေရးလုိ႔ မယူဆ၊ ကုိယ္
တစ္ေယာက္တည္း ပူေနတာ ဆုိေတာ့ ကုိယ္ပဲ သတိထားရမယ္။ တကယ္ေတာ့
နာမည္ကုိႏိႈက္ကလည္း ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ေထာင္ေခ်ာက္မွာ
တပ္ထားမယ့္ အန႔ံကလည္း ေမႊး၊ အရသာလည္း ရွိၿပီး ႂကြက္မွန္သမွ် သြားရည္
တမ်ားမ်ား က်ေစမယ့္ အစာကို အနားသားေလးေတာင္ ဖဲ့ မစားမိေအာင္ ေဝးေဝးက
ေရွာင္ရမယ္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း မေတာ္တဆ တုိက္မိတယ္ ဆုိတာမ်ိဳး
မျဖစ္ေအာင္လည္း အထူး သတိျပဳမယ္။ အဲသလုိေတြ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိေပးၿပီး
အိမ္ထဲကို သတိဝီရိယ ႀကီးစြာနဲ႔ ျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီည
သန္းေကာင္ယံမွာပဲ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေမာင္းျပဳတ္တဲ့အသံ က်ယ္ေလာင္စြာ
ေပါက္ထြက္လာၿပီး ကတည္းက သတၱဝါေတြ အားလုံး လန႔္နုိးၾကတယ္။ “ဖုိးေရႊႂကြက္
တစ္ေကာင္ေတာ့ သြားရွာေပါ့” လုိ႔ ဝက္က ဆုိေတာ့ ၾကက္မက “စိတ္မေကာင္းဘူး၊
ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္လုိ႔” မနက္က သူ မစာမနာ
ေျပာလုိက္မိတာ ျပန္ေတြးၿပီး အားနာေနတယ္။
ႏြားႀကီးကေတာ့ “ေစာေစာ
ေသေတာ့လည္း ေၾကာက္ရတဲ့ဒုကၡ ေစာေစာ ၿငိမ္းတာေပါ့ကြာ” တဲ့။ ကုိယ္ေသတာ
မဟုတ္ေတာ့ သူက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာတယ္။ အမွန္ေတာ့ ႂကြက္လည္း ေသသြားတာေတာ့
မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ေခ်ာက္မိတာ သူမွ မဟုတ္တာ။ ဂ်ိဳင္းခနဲ ျမည္သံၾကားေတာ့ သူလည္း
သူကိုယ္တုိင္ မိသေလာက္ လန္႔သြားတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ ငါမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ဆုိၿပီး ထေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ေႁမြတစ္ေကာင္။
ေႁမြက
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ဆုိတာ ဘာလုပ္တတ္မွန္း မသိေတာ့ ႂကြက္စာ အန႔ံေမႊးေမႊးကို
သူ႔အစာ ေအာက္ေမ့ၿပီး သြားခဲတာ။ ေမာင္းတံ႐ုိက္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လုိဘယ္လုိ
လုပ္လုိက္မွန္း မသိ၊ ေခါင္းပိုင္းကို မထိဘဲ အျမီးပုိင္းက ညပ္ေနတယ္။
ႂကြက္က တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ၾကည့္ေနတုန္း မီးအိမ္ေလး မွိန္မွိန္နဲ႔ အိမ္ရွင္မ
ထြက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ မိန္းမက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို
သြားဆြဲတဲ့အခါ ေႁမြက လွမ္းေပါက္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခါ အလန္႔တၾကား ထေအာ္ေတာ့
လယ္သမား ေျပးလုိက္လာတယ္။ မီးအိမ္ ပုိလင္းေအာင္ မီးစာျမႇင့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့
သူ႔မိန္းမကုိ ကုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေနေသးတဲ့ ေျမြကိုျမင္ၿပီး
နီးရာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လက္ျမန္ေျချမန္ ေကာက္႐ုိက္လုိက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး
ေသသြားတယ္။
အဲဒီေႁမြက အေတာ္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေႁမြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။
လယ္သမား အေတာ္ ေခါင္းနားပန္း ႀကီးသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ
လွမ္းေခၚၿပီး ညႀကီးမင္းႀကီးပဲ ဆရာဝန္ သြားပင့္ေပးဖုိ႔ အကူညီ ေတာင္းတယ္။
မနက္မလင္းခင္ ဆရာဝန္ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ရွိသမွ် ေဆးဝါးနဲ႔ ကုသၿပီး
ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ အိမ္ရွင္မက ေႁမြဆိပ္အရွိန္နဲ႔ ဖ်ားၿပီး
ညည္းေနတယ္။ တစ္ေန႔လုံး ကိုယ္လက္ေတြ ကိုက္ခဲၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဘာမွ မစားခ်င္
ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အစာမဝင္ရင္ ကိုယ္ခံအား နည္းမယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ေႁမြဆိပ္ဒဏ္
ပိုမခံ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး အားရွိသြားေအာင္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ ေကၽြးပါလုိ႔
ဝုိင္းဝန္း အၾကံေပးၾကေတာ့ လယ္သမားက သူေမြးထားတဲ့ တစ္ေကာင္တည္းေသာ ၾကက္မကို
သတ္ၿပီး မိန္းမအတြက္ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ လုပ္တယ္။ ဆရာဝန္က ေနာက္ေန႔ေတြလည္း
ဆက္ၿပီး လာၾကည့္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာက မသက္သာဘူး။ အဆိပ္က
အေတာ္ျပင္းတာကိုး။
လယ္သမားမယား ေႁမြကိုက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့
ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟေတြ လူမမာသတင္း လာေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ခပ္ေဝးေဝး ရြာေတြက
လာရေတာ့ ခ်က္ခ်င္း မျပန္နုိင္ၾကဘူး။ တစ္ညေလာက္ အိပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။
လူမမာ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ သားခ်င္း တခ်ိဳ႕လည္း အနီးကပ္ ျပဳစုလုိ႔ရေအာင္
ဆုိၿပီး အိမ္မျပန္ၾကေတာ့ဘူး။
အဲဒိီေတာ့ အိမ္ရွင္ လယ္သမားမွာ
ဧည္ခံဖုိ႔၊ ေကၽြးေမြးဖုိ႔ လုိျပန္တာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ဝယ္ဖုိ႔ျခမး္ဖုိ႔
လုိျပန္တာေပါ့။ ဒီအတြက္ ဝယ္ဖုိ႔ ျခမး္ဖုိ႔ေရာ၊ ဆရာဝန္ ေပးဖုိ႔ပါ ေငြေၾကးက
လုိေနတာ ဆုိေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဝက္ကိုသတ္ၿပီး အိမ္မွာစားဖုိ႔ အသားတခ်ိဳ႕ယူ၊
က်န္တာကို ရြာထဲေလွ်ာက္ေရာင္း ခုိင္းလုိက္ရတယ္။
ဆရာဝန္ေရာ အရပ္ကပါ
ဝုိင္းၿပီး ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ၾကေပမယ့္ လယ္သမားမယားဟာ ျပန္နာလန္ ထူမလာဘူး။
ေႁမြကိုက္တဲ့ ဒဏ္နဲ႔ပဲ အသက္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။
အသုဘခ်၊ ရက္လည္ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့အခါ လယ္သမားမွာ ႏြားတစ္ေကာင္တည္း ရွိတာဆုိေတာ့ အဲဒီႏြားႀကီးပဲ သတ္ၿပီး မိန္းမအတြက္ အလႉ လုပ္လုိက္ရတယ္။
ရက္ပို္င္းအတြင္း ဆက္တုိက္ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အဲဒီ အျခင္းအရာေတြကို
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လုိက္ရတဲ့ ႂကြက္ဟာ အႀကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႔ အံ့ဩသလုိ၊
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ဆုိတာကိုလည္း စဥ္းစား မရနုိင္ေအာင္
ျဖစ္ေနတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ေယာက္တည္း ေၾကာက္ေနတုန္းက ကုိယ္ႏွင့္
မဆုိင္သလုိ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ၾကက္၊ ဝက္၊ ႏြား အပါအဝင္ သတၱဝါ ၅ ဦး အသက္ဆုံး႐ႈံး
သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူကေတာ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို အရင္ကထက္ပိုၿပီး
အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္သြားခဲ့တယ္။
--------
ေဖျမင့္
ေဖျမင့္
0 comments:
Post a Comment