ကံ-နဲ႔ပတ္သက္ေသာမွတ္ခ်က္တခ်ိဳ႕ --------------------------------------

 

 ဒီေန႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနနဲ႔-ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ရဲ႕ သာသနာဆိုတာ ေကာင္းမႈမ်ိဳးေစ့မ်ား ျဖစ္ထြန္းတိုးပြားေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးႀကဲခ်ႏိုင္တဲ့
လယ္ယာေျမေကာင္းႀကီးသဖြယ္ျဖစ္တယ္-ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။
မႏုႆတၱဘာ၀ ဒုလႅဘကို ဗုဒၶဳပၸါဒ ဒုလႅဘနဲ႔ တြဲၿပီး ရရွိသူတိုင္းဟာ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့မ်ားသာမက ပါရမီမ်ိဳးေစ့ပါ ရင္၀ယ္ပိုက္ၿပီး ေရာက္လာၾကလို႔ ေခသူေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္က်န္သာ၀ကမ်ားဟာ ေရႊခြက္ခ်င္း ဆတ္မိသံေလာက္နဲ႔ မႏိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမာဟထုထည္ ထူေျပာမွန္းသိေတာ္မူလို႔ ျမတ္စြာဘုရားက တရားစည္ႀကီးကို ၄၅-ႏွစ္ကာလပတ္လံုး ရိုက္တီးခဲ့ရံုမွ်မက သာ၀ကအဆက္ဆက္တို႔က ဆက္လက္ရိုက္တီးႏိုင္ဖို႔လဲ တရားစည္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တုိ႔ကို ကိုယ္စားေတာ္အျဖစ္ ထားရစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သာ၀ကအဆက္ဆက္တို႔ကလဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဆႏၵေတာ္နဲ႔အညီ ဆက္လက္ရိုက္တီးခဲ့တာ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရားေက်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္-ဗုဒၶဘာသာ၀င္ကာလနဂါးမ်ားကေတာ့ ခုထိ အိပ္မက္မက္လို႔ ေကာင္းေနၾကဆဲပဲ။

---ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ထုပ္ပိုးပိုက္ေထြးထားတဲ့ ကံပါရမီမ်ိဳးေစ့ေလးတြဟာ လိုရမည္ရ သိမ္းထားထားတဲ့ ဇာတိပၹိဳလ္သီးကေလးမ်ား ျဖစ္ေနၾကေလေရာ့လားလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။
ကေလးငယ္တေယာက္ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးဆရာတေယာက္ပင့္ၿပီး ျပၾကည့္ေတာ့ ဆရာက-နင့္ကေလး ေ၀ဒနာက ဇာတိပၹိဳလ္သီး ေသြးၿပီးတိုက္မွ အျမန္ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္္းသာမွာ၊ ငါ့မွာ ဇာတိပၹိဳလ္သီးက အရန္သင့္ ပါမလာဘူး၊ သက္သာလို သက္သာျငား ရွိတဲ့ေဆးေလးနဲ႔ေတာ့ တိုက္ေကၽြးၾကည့္ရမွာပဲ-ဆိုၿပီး ကုသပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ေ၀ဒနာ ထူးျခားမလာဘူး၊ ဒါနဲ႔ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာက-နင့္ ကေလးရဲ႕ ကံပဲကြယ္၊ ဇာတိပၹိဳလ္သီးသာ မရခဲ့ရင္ေတာ့-လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကေလးအေမက-ေနဦးဆရာ-က်မမွာ လုိရမည္ရ သိမ္းထားတဲ့ ဇာတိပၹိဳလ္သီးေလး တလံုးေတာ့ရွိတယ္-လုိ႔ေျပာသတဲ့။ ဆရာက-ေဟ-နင္ကေလး မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနၿပီ၊ ေျမာ့ေျမာ့ပဲက်န္ေတာ့တယ္၊ နင့္ ဇာတိပၹိဳလ္သီးက ခုထိ လိုရမည္ရ ေဆာင္ထားတုန္းဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္သြားၿပီး လိုမွာလဲေဟ့-လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။

---ခုလဲ အားလံုး အသက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီး တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကုန္သြားတဲ့ အသက္ေတြသာ ႀကီးႀကီးသြားၿပီး လက္က်န္ သက္တမ္းကေလးက တျဖည္းျဖည္းငယ္ငယ္လာလိုက္ၾကတာ ခုဆို ဘာမွကို ေျပာပေလာက္ေအာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံပါရမီ
မ်ိဳးေစ့ကေလးေတြကေတာ့ လိုရမည္ရ သိမ္းထုပ္ထားျခင္းခံေနရဆဲပဲနဲ႔ တူပါရဲ႕။
ဒီအခ်ိန္ေရာက္လို႔မွ ေျမနဲ႔ေရနဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ မရေသးရင္ေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေလးေတြ အခ်ည္းအႏွီး ေဆြးေျမ႕ပ်က္စီးသြားမယ့္ အေရးက ေတြးၾကည့္ရင္ တကယ့္ကို ႏွေျမာစရာပါ။ ကိုယ္ရရွိထားတာက ဗုဒၶပၸါဒ ေျမေကာင္းေပၚမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မႏုႆတၱဒုလႅဘ မ်ိဳးေစ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္-
ပတိရူပေဒသ၀ါသကို ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ရာကို ျပတ္ျပတ္သားသားစြန္႔၊ ေတာ္ရာကို လူသားပီပီ ေနရဲၾကဖို႔ဟာ သူေကာင္းျဖစ္လိုသူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးတႀကီး ေျပာင္းေရႊ႕ရဲရမယ့္ လူတာ၀န္ႀကီးတခုပါ။ ဒုလႅဘေခတ္ေကာင္း တခုကို အခ်ည္းႏွီးျဖဳန္းတီးပစ္မိၿပီးမွ ေနာက္တႀကိမ္ ဒီလို အခြင့္ထူးရႏုိင္ဖို႔ဆိုတာက ျဗဟၼာ့ျပည္က က်လာတဲ့ အပ္တစင္းနဲ႔
လူ႔ျပည္မွာ မေတာ္တဆေထာင္လ်က္ရွိေနတဲ့ အပ္တစင္းတို႔ ထိပ္တုိက္ဆံုမိဖို႔ထက္ ခဲယဥ္းတယ္လို႔ ဘုရားရွင္က သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

---တခ်ိဳ႕က ဆင္ေျခေပးၾကမွာေပါ့-တရြာေျပာင္းကာမွ သူေကာင္းမျဖစ္ဘဲ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္းမိသလို ျဖစ္မသြားႏိုင္ဘူးလား-လုိ႔။ ဒါကေတာ့ ဥာဏသမၸတိၱရွိသူအတြက္ ေပ်ာ္ရာနဲ႔ ေတာ္ရာကို ေသခ်ာေအာင္ ခြဲျခားတတ္သလို သံုးသပ္မႈမပါတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးဟာ ဆင္ကန္းေတာတိုး သလိုသာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆုိတာ သိၿပီးသားပါ။

---တခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုယ္ညံ့ဖ်င္းမႈ ဆင္ေသကို မေတာက္တေခါက္ တရားဆိတ္ေရနဲ႔ ဖံုးခ်င္တဲ့အတြက္-ဒါေတြဟာ သခၤါရေတြပါ၊ ေသေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ ပါမွာမွတ္လို႔၊ ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲၿပီး ေနတတ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးတယ္-လုိ႔၊ ဟုတ္ကဲ့-ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္စံုသူမွသာ အခ်ိန္တန္ရင္ တရားဓမၼနဲ႔ ေအးေအးေနႏိုင္တယ္-လို႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္က
ေဟာထားတာရွိပါတယ္။ မႏိုင္လို႔ သည္းခံ၊ မရွိလုိ႔ ေရာင့္ရဲ-ဆိုတာဟာ တရားမဟုတ္ပါဘူး၊ သတိၱညံ့ဖ်င္း၊ ပ်င္းရိျခင္းမ်ားက ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းရဲ႕
အတုအေယာင္အျဖစ္နဲ႔ အဖိုးတန္ ဒုလႅတရားေတြကို လွည့္စားဖ်က္ဆီး ပစ္ေနတယ္လို႔သာ မွတ္ခ်က္ခ်ရပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရွင္က ဒီလိုလူမ်ားနဲ႔
ပတ္သက္လို႔--အရြယ္ရွိတုန္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ တရားကိုလဲ မက်င့္သံုး၊ စီးပြားဥစၥာကိုလဲ ရေအာင္မရွာေဖြတဲ့ လူမိုက္ဟာ ငါးကုန္ေရခန္းလို႔ ရႊြံ႕ညြန္ေခ်ာက္ ပက္ၾကားာအက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရအုိင္ငယ္နားက အေတာင္ကၽြတ္ၿပီး ဘယ္မွမေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ ႀကိဳးၾကာအိုႀကီးလို ႀကံမိႈင္ ညည္းညဴရင္း ဘ၀ကို အရႈံးူေပးသြားရတယ္-လုိ႔ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

---ဘ၀ရဲ႕ ေနျခည္ေတာက္ပခ်ိန္မွာ ဘ၀ကိုလွေအာင္ မဆင္ႏိုင္သူမ်ားအတြက္ ေန၀င္ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ေရာင္စံုတိမ္ပန္းမ်ားနဲ႔ လွပေနမွာ မဟုတ္ဘဲ တိမ္ညိဳတိမ္မဲမ်ားနဲ႔ အံု႔ဆိုင္းမႈန္မိႈင္းၿပီး အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေနတတ္စၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ပစၥႏၱရာဇ္မွာ ပြင့္ေတာ္မမူဘဲ မဇိၥ်မေဒသမွာ ပြင့္ေတာ္မူတာဟာလဲ ပတိရူပေဒသ၀ါသကို အေလးအနက္ထားတဲ့သေဘာပါ။