အဝိဇၨာက ေလာကကို အေမွာင္ခ်ထားေသာေၾကာင့္ အမွန္ကို အမွားထင္၊ အမွားကိုလည္း အမွန္ျမင္၊အထင္ႏွင့္အျမင္ကို္ ကေျပာင္းကျပန္ ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္ေစသည္။
ထိုမသိမႈအဝိဇၨာက လူကို မ်က္မွန္တပ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အမွားကို အမွန္ျမင္၊အဆိုးကို အေကာင္းျမင္၊ ဆင္းရဲကို ခ်မ္းသာျမင္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ဆင္းရဲကို ခ်မ္းသာဟု ျမင္သည့္အတြက္ မလိုသင့္သည္ကို လိုခ်င္လာသည္။(တဏွာ )။
မစြဲလမ္းသင့္သည္ကို စြဲလမ္းသည္။(ဥပါဒါန္ )။
မျပဳလုပ္သင့္သည္ကို ျပဳလုပ္သည္။(သခၤါရ)။
ထို႔ေၾကာင့္ မရသင့္ေသာ ကမၼဘဝဟူေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ အစုအပံုကို ရလာၾကေတာ့သည္။
ဘဝတြင္ ခ်မ္းသာလိမ့္မည္၊ေကာင္းလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစား႐ွာေဖြထားသည့္ ဒုကၡေတြက အမ်ားသား။လူ႔ဘဝသည္ ေရျမဳွပ္ပမာ မတည္ျမဲ ဟုဆိုၾကသည္။ု လူတို႔က မိမိကိုယ္ပိုင္ ေရျမႇဳပ္ကေလးတစ္ခု ပ်က္စီးသြားမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေန႐ုံႏွင့္အားမရ ၊အပူအပင္ ႀကီးသည္ထက္ႀကီးေအာင္ ေရျမႇဳပ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။ယခုေတာ့ သားအတြက္ပူရ၊သမီးအတြက္ပူရ၊ဇနီးခင္ပြန္းအတြက္ပူရႏွင့္။သားသမီးေလးမ်ား ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လ်ွင္ မအိပ္ႏိုင္၊မစားႏိုင္။ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မ႐ွိလ်ွင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကအျပည့္။ျကက္မႀကီးလို မိမိရင္ခြင္ထဲထား၍ အျမဲတမ္း ကာကြယ္ေပးေနဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ပ်က္စီးတတ္ေသာ ဝိပရိဏာမသေဘာ႐ွိမွန္းလည္း သိေသာေၾကာင့္အစဥ္စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကရသည္။ဒါေတြသည္ ဘယ္သူမွ ေပးသည့္ဒုကၡမ်ားမဟုတ္၊မိမိဘာသာ ႀကိဳးစားယူခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။
မိသားစု႐ွိလာျပန္ေတာ့ မေၾကာင့္မက် ထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ၾကရျပန္သည္။စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ျပန္ေတာ့လည္း အထက္တန္းက်သည္ထက္က်ဖို႔ ႀကိဳးစားမႈကို မရပ္ရဲ။မိမိဘဝ အခ်ိန္ေတြအားလံုး မိသားစုအတြက္၊ ေငြ႐ွာဖို႔အတြက္သာ သံုးလိုက္ရေတာ့သည္။
အသံုးမလိုေသာ္လည္း ေလာဘတႀကီးျဖင့္ ႐ွာေဖြစုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။ထိုပစၥည္းေတြအတြက္ ေပးလိုက္ရသည့္ အခ်ိန္ေတြကမနည္းမေနာ။ၿပီးေတာ့ ထိုပစၥည္းဥစၥာေတြအတြက္ အစဥ္အျမဲ ပူပန္ေၾကာင့္က် ေနရေသးသည္။ႏြားဆြဲလာေသာလူကဲ့သို႔ပင္။လူကႏြားကို ပိုင္ၿပီထင္သည္၊သို႔ေသာ္ ႀကိဳးျဖင့္ဆက္ထားသည့္အတြက္ ႏြားဆြဲရာသို႔လည္း လူကလိုက္ပါေနရသည္။ႏြားကလည္း လူကိုပိုင္ေနေသးသည္။မိမိဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မသြားႏိုင္။
တကယ္ေတာ့ တန္ဖိုးမ႐ွိသည့္အလုပ္ေတြ ၊အသံုးမဝင္သည့္ ပညာေတြ..ပစၥည္းေတြ..ဥစၥာေတြ အတြက္ တန္ဖိုး႐ွိသည့္အခ်ိန္ေတြ အေျမာက္အျမားကို လူတို႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။
ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္မွ၊ အိပ္ရာေက်ာကပ္အေျခအေနေရာက္မွ၊ေလာဘျဖင့္ စုေဆာင္ထားခဲ့သည့္ပစၥည္းမ်ား မိမိအတြက္ တကယ္တန္ဖိုး မ႐ွိမွန္းသိသည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွ ထိုေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားကို ႏွေျမာတတ္ေတာ့မည္ထင္သည္။ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အဝိဇၨာႏွင့္တဏွာက တပ္ေပးလိုက္ေသာ မ်က္မွန္စိမ္းႀကီးေၾကာင့္ ေကာက္႐ုိးေျခာက္.. ျမက္ေျခာက္ေတြကို စိမ္းစိမ္းစိုစိုျမက္အထင္ျဖင့္ အားရပါးရစားေနေသာ ျမင္းႀကီးအလား ျဖစ္ေနေသးသည္။
ဝိဇၨာဉာဏ္ရၿပီး အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာက တပ္ေပးလိုက္ေသာ မ်က္မွန္စိမ္းႀကီးအား မျဖဳတ္ႏိုင္သမ်ွ ကာလပတ္လံုး ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ေလာဘတႀကီးႏွင့္ ႐ွာေဖြစုေဆာင္းေနဦးမည္သာ။
0 comments:
Post a Comment