အဆင့္ျမင့္လူ

ဓမၼ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ သိေကာင္းစရာ အျဖာျဖာ

 ေလာကမွာ လူ-၃ မ်ဳိးရွိတယ္၊ အဆင့္ျမင့္လူ, အလယ္အလတ္လူ, အဆင့္နိမ့္လူလုိ႔ လူ ၃-မ်ဳိးမွာ ပရိတ္သတ္အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းေတြက အဆင့္ျမင့္လူထဲမွာ ပါ၀င္ၾကတယ္။
အဆင့္ျမင့္လူဆုိတာ အဆင့္ျမင့္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ရတနာနဲ႔ ေတြ႕ေနရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္အလြန္ျမင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အဆင့္အျမင့္ဆုံးရတနာနဲ႔ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။
ရတနာဆုိတာ ရတနာနဲ႔ ထုိက္တန္သူေ
 တြ အတြက္သာ တန္ဖုိးရွိတာ၊ ရတနာနဲ႔ မထုိက္တန္တဲ့ပုဂၢိလ္မ်ားဟာ ရတနာနဲ႔ေတြ႕ေပမယ့္ စြမ္းအားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သုံးေဆာင္ခြင့္ရရွိမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
မိမိတုိ႔ေတြ အစမထင္ သံသရာကစၿပီး သံသရာတစ္ေလွ်ာက္က်င္လည္ခဲ့တာ တုိင္းတာကန္႔သတ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဘုရားနဲ႔လည္းေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ၾကမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကံမ်က္လုံးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ဘုရားနဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ ဉာဏ္မ်က္လုံးမပါလုိ႔ လက္လႊတ္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
တရားသံေတြလည္း ၾကားေတာ့ၾကားခဲ့ၾကမွာပါပဲ၊ ကံနားနဲ႔ေတာ့ၾကားခဲ့ၾကမွာပါ၊ ဉာဏ္နားမပါလုိ႔ လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ၾကရတာေတြဟာ တုိင္းတာကန္႔သတ္လုိ႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒီဘ၀မွာေတာ့ ကံမ်က္လုံးလည္းပါတယ္၊ ကံနားလည္းပါတယ္၊ ကံမ်က္လုံးေနာက္က ဉာဏ္မ်က္လုံးလုိက္ေနတယ္၊ ကံနားေနာက္က ဉာဏ္နားကလည္း တစ္ပါတည္း ပါေနၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အဆင့္ျမင့္ရတနာကုိ လက္ခံႏုိင္စြမ္းရွိတယ္၊ လက္ခံႏုိင္စြမ္းရွိရင္ အဲဒါ အဆင့္ျမင့္လူေပါ့၊ ကမၻာမွာ အခ်မ္းသာဆုံးလူဆုိတာ အဲသလုိ စိတ္ထားျမင့္မားသူ, ရင့္က်င္သူ, ျမင့္တက္သူ, စြမ္းအား႐ွိသူမ်ားကုိသာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးလူလုိ႔ ေခၚတယ္။

 

ပစၥည္းႏွပ္စက္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္သူေတြ
ရွိတုိင္းခ်မ္းသာတာမဟုတ္ပါ၊ အသိေနာက္ကလုိက္မွ ခ်မ္းသာပါတယ္၊ အရွိေနာက္က အသိမလုိက္ႏုိင္ရင္ အရွိမွန္သမွ် ဒုကၡခ်ည္းပါ၊ အရွိရဲ႕ ေရွ႕က အသိဦးမေဆာင္ရင္ အရွိက ကုိယ့္ ျပန္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။
ေႁမြဖမ္းတဲ့အခါ ေခါင္းကမဖမ္းပဲ ကုိယ္က အၿမီးကဖမ္းရင္ ကုိယ့္ျပန္ကုိက္မွာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့၊ ေႁမြကုိက္ခံရလုိ႔ ေသသြားႏုိင္တယ္ေပါ့။
ကုိယ္ရွာထားတဲ့ ပစၥည္း, ဥစၥာေတြကုိ တရားနဲ႔ ဖိဖိစီးစီးမဖမ္းပဲ အၿမီးက, ကုိယ္က, မထီမဲ့ျမင္ဖမ္းလုိက္ရင္ ပစၥည္းေတြက ကုိယ့့္ျပန္ကုိက္မွာပဲ၊ ပစၥည္းအႏွိပ္စက္ခံၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကမွာပဲ။
တစ္ေလာကလုံး ၿခဳံၾကည့္ပါ၊ ပစၥည္းႏွိပ္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြ, ပစၥည္းအထိန္းမတတ္လုိ႔, ပုိက္ဆေတြအဖမ္းမတတ္လုိ႔, တရားနဲ႔ဖိဖိစီးစီး မဖမ္းႏုိင္လုိ႔, ကုိယ့္ျပန္ကုိက္ၿပီးေတာ့ ရွိလုိ႔ငုိေနရတဲ့သူေတြ, ရွိလုိ႔ပူေနရတဲ့သူေတြ ရွိလုိ႔ဆင္းရဲေနရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
မရွိလုိ႔ဆင္းရဲရင္ေျဖသာတယ္
မရွိလုိ႔ ဆင္းရဲရင္ “ေၾသာ္ ရွိမွမရွိပဲကုိ”လုိ႔ နည္းနည္းေျဖသာတယ္၊ ရွိလ်က္သားနဲ႔ ဆင္းရဲရတာက ပုိၿပီး နာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရွိတုိင္းခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ပဲ၊ အရွိေနာက္က အသိလုိက္ႏိုင္မွ, အရွိကုိ အသိနဲ႔ မိေအာင္ဖမ္းႏုိင္မွ, အရွိသည္ ကုိယ့္ကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးမွာပါ။
လူအမ်ားကေတာ့ ေျပာၾကတယ္ေပါ့၊ “ပုိက္ဆံရွိရင္ ခ်မ္းသာမွာ ပစၥည္းေတြေပါရင္ ခ်မ္းသာမွာ”လုိ႔။
ဒါကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ ေျပာၾကတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ သိပ္ၿပီး ပုိက္ဆံရွိလာၿပီဆုိရင္ “ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခ်မ္းသာပါၿပီ, ကၽြန္မေတာ့ ခ်မ္းသာပါၿပီ”လုိ႔ ဘယ္သူမ်ား ရဲရဲေျပာရဲလုိ႔႔လဲ၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ခ်မ္းသာပါၿပီလုိ႔ ဘယ္သူမွ မႀကံဳး၀ါးရဲပါဘူး။
အရွိကုိ အသိနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အဖုိးတန္ေအာင္ သုံးႏုိင္သလဲ
ေဘးကေတာ့ ေျပာၾကတယ္ေပါ့, ဘယ္သူေတာ့ အရမ္းခ်မ္းသာတာ, ဘာလုိ႔တုန္းဗ်, သူက သိန္း ၁၀၀၀ ေလာက္ေတာင္ရွိတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့၊ ေဘးကေျပာတာ တကယ့္ကာယကံရွင္ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
အရမ္းခ်မ္းသာတယ္ဆုိတာ အရွိကုိၾကည့္ၿပီးေျပာတာ။
* အရွိေနာက္ကအသိ, ဘယ္ေလာက္လုိက္ႏုိင္သလဲ?, * အရွိကုိ အသိက, ဘယ္ေလာက္မိေအာင္ ဖမ္းႏုိင္သလဲ?, * အရွိကုိ အသိနဲ႔, ဘယ္ေလာက္အဖုိးတန္ေအာင္ သုံးႏုိင္သလဲ?။
အဲဒါကုိေတာ့ တုိင္းတာျခင္းမျပဳပဲ၊ အရွိတစ္ခုေလာက္ၾကည့္ၿပီး “ခ်မ္းသာတယ္, ခ်မ္းသာတာမွ အရမ္းႀကီးကုိ ခ်မ္းသာတာ”လုိ႔ ေျပာၾကတာ၊ ႐ုိး႐ုိးေတာင္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အရမ္းခ်မ္းသာတာ, အရမ္းႀကီးကုိ ခ်မ္းသာတာေနာ္။
ဟုတ္တယ္၊ အရမ္းႀကီးေပါ့၊ အခုပဲ ၿပဳံးၿပဳံး, ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ဘာၾကာလုိ႔လဲ ငုိရေတာ့တာပဲ၊ အခုပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ဘာၾကာလုိ႔လဲ, ႏွစ္ေယာက္ကဲြပါေရာ, စသည္ျဖင့္ အရမ္းခ်မ္းသာေနၾကတာေလ။
ဒုကၡသစၥာလုိ႔ အေျဖထြက္လာတယ္
ခ်မ္းသာေနၾကပါတယ္လုိ႔ သမုတ္ေနၾကတဲ့, ပုိက္ဆံေတြ, ပစၥည္းေတြက, တကယ့္ခ်မ္းသာဟုတ္သလား, မဟုတ္သလားဆုိတာ သာသနာ့ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲထည့္ၾကည့္မွ အေျဖထြက္မယ္။
သာသနာ့ဓာတ္ခဲြခန္းထဲထည့္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေျဖေပၚလာတယ္၊ ဒုကၡသစၥာတဲ့၊ သုခလုိ႔ အေျဖမေပးဘူး၊ ဒုကၡသစၥာလုိ႔ အေျဖထြက္လာတယ္။
“ပုိက္ဆံနဲ႔ ပစၥည္း ေပါရင္ ခ်မ္းသာရမွာေပါ့, ဘယ့္ႏွယ့္ ဒုကၡသစၥာ ျဖစ္ရမွာလဲ”ဆုိၿပီး မေက်နပ္နပ္လုိ႔ “ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္တစ္ခါ သာသနာ့ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲ ထည့္ၾကည့္ဦးမွပါေလ” ထည့္ၾကည့္ လုိက္တယ္၊ ေဟာ - ဒုကၡသစၥာတဲ့၊ ဒီ အတုိင္းခ်ည္းပဲ အေျဖထပ္ထြက္လာတယ္။
ဒုကၡေတာင္ ႐ုိး႐ုိးမဟုတ္ေသးဘူး၊ “သစၥာ”ပါတယ္၊ မွန္လုိက္တာ၊ ဘယ္သူမွ ကန္႔ကြက္လုိ႔မရ၊ ဘယ္သူမ မဟုတ္ပါဘူး ျငင္းလုိ႔မရတဲ့ ဒုကၡေပါ့။
အဲသလုိဆုိရင္ ေလာင္စာေတြပဲ၊ အဲဒီေလာင္စာေတြကုိ ကုိယ့္သႏၲာန္က တဏွာသမုဒယ သစၥာမီးနဲ႔ ႐ႈိ႕လုိက္ေတာ့ ေလာင္စာနဲ႔ မီးေတြ႕ၿပီးေလာင္ေရာ။
အဲသလုိေလာင္တာကုိပဲ ခ်မ္းသာ, ခ်မ္းသာလုိ႔ သမုတ္ၿပီးေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ဘ၀ကုန္သြားခဲ့ၾကတာ၊ သံသရာမွာ တုိင္းတာလုိ႔, ကန္႔သတ္လုိ႔, ေရတြက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
အဆင့္ျမင့္အသိကုိ ရထားေသာေၾကာင့္ အဆင့္ျမင့္လူ
ဒီဘ၀မွာေတာ့ သာသနာကေပးထားတဲ့ အသိဉာဏ္ေလးရထားေတာ့ အရွိကုိ အသိနဲ႔ ထိန္း၍ အဖုိးတန္ေအာင္ သုံးႏုိင္ခြင့္ရၾကပါတယ္။
အဆင့္ျမင့္လူဆုိတာ, အဆင့္ျမင့္အသိကုိ ရထားေသာေၾကာင့္။ ရွိတာနဲ႔ ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ေသာေၾကာင့္, အဆင့္ျမင့္လူလုိ႔ေျပာတာပါ။
ဆင္းရဲေနၿပီဆုိၿပီး အထင္မေသးလုိက္နဲ႔
သာသနာမွာ ထိပ္တန္းက်င့္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ, ဓူတင္ ၁၃-ပါးေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အရွိကုိ ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ၊ သပိတ္တစ္လုံးနဲ႔ သကၤန္းသုံးထည္ပဲ၊ ဘာမွမရွိဘူး၊ ေနေတာ့လဲသစ္ပင္ေအာက္ စသည္မွာ -
“ေၾသာ္.... သူေတာ့ျဖင့္ အရမ္းဆင္းရဲေနၿပီတဲ့” လုိ႔မ်ားေတာ့ သြားၿပီး အထင္ေတာ့ မေသးလုိက္ပါနဲ႔၊ အခ်မ္းသာဆုံးလူပါ။
သပိတ္တစ္လုံးနဲ႔ သကၤန္းသုံးထည္ပဲရွိလုိ႔ “ပစၥည္းေတြရွားပါးလွခ်ည္လား၊ ခ်ဳိ႕တဲ့လွခ်ည္လား၊ သူေတာ့ အရမ္းဆင္းရဲေနၿပီ သနားစရာ”လုိ႔မ်ား အထင္ေတာ့ မေသးလုိက္ပါနဲ႔၊ သာသနာမွာ ဒါမ်ဳိးကုိ လူခ်မ္းသာေခၚတာပါ။
ပစၥည္းေတြ ရွိလာရင္ေတာင္မွ တြယ္တာျခင္းမရွိ၊ စဲြလန္းျခင္းမရွိ၊ ကပ္ၿငိျခင္းမရွိ၊ ေပၚေပါက္လာလုိ႔သာ ၀တၱရားအရ ထိန္းသိမ္းထားရတာ၊ ဘယ္သူယူယူ, ယူခ်င္တဲ့သူယူပဲ, ဒါမွမဟုတ္ကုိယ္က အကုန္ျဖန္႔ေ၀ေပးလုိက္မွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တကယ္စုရမွာက တရားပါ၊ သက္မဲ့သက္ရွိေတြ အေပၚ၀င္ထိန္းရမွာက အသိတရား၊ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးလူဆုိတာ ရွိတာနဲ႔ ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တဲ့သူကုိ ေခၚတာ၊
ဘာနဲ႔ေတြ႕ေတြ႕ ဘယ္အာ႐ုံနဲ႔ေတြ႕ေတြ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ, တည္ၿငိမ္စြာ, ရင့္က်င့္စြာေနတတ္တယ္၊ အာ႐ုံေထာင္းထုမႈခံႏုိင္တယ္၊ သူမ်ားငုိေနၾကတဲ့ေနရာမွာ ၿပဳံးၿပဳံး, ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ႏွလုံးေအးေအာင္ေနတတ္တယ္။
သာသနာနဲ႔ မေတြ႕တဲ့လူ ဘ၀အခက္အခဲ ေျဖစရာမရွိ
သာသနာနဲ႔မေတြ႕တဲ့သူေတြကုိ အကဲခတ္ပါ၊ သူ႔မွာ႐ုပ္၀တၳဳနဲ႔ အေရအတြက္ပဲပါတယ္၊ ခုနေျပာတဲ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတာ သူ႔ပစၥည္းၾကည့္ေျပာၾကတာ၊ သူ႔အသိတရား ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ သိရတာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ (သာသနာနဲ႔မေတြ႕တဲ့လူ)မွာ အစားထုိးစရာ မရွိပါဘူး။ လဲတယ္ဆုိ ထူစရာမရွိပါဘူး။ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ အဆင္ေျပေနတုန္း ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေနႏုိင္လိမ့္မယ္၊ ထစ္ကနဲတစ္ခုခုအဆင္ မေျပၿပီဆုိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေဒါသေတြလာၿပီ, အပူေတြလာၿပီ, တုတ္ေတြ, ဓားေတြ, တန္းစီေစာင့္ေနၾကၿပီ။
ဒါမွမဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဘယ္လုိမွ လက္လွမ္းမမွီေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဒုကၡေပးေတာ့မယ္၊ အရက္ေတြေသာက္ေတာ့မယ္၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ သုံးစဲြေတာ့မယ္၊ အဆိပ္ေတြေသာက္ေတာ့မယ္၊ တုိက္အျမင့္ႀကီးေတြေပၚတက္, ကေယာင္ကတမ္းခုန္ခ်ေတာ့မွာ။
သူ႔မွာ အစားထုိးစရာမရွိဘူး၊ ဘ၀အခက္အခဲကုိ ေျဖစရာမရွိဘူး၊ ဟာနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ေနရာမွာ “ေဟာဒါပဲ”လုိ႔ အစားထုိးစရာ မရွိဘူး၊ ဘုိင္းကနဲလဲသြားတဲ့စိတ္ကုိ ထူေပးစရာ တရားမရွိဘူး၊ ဒါကုိ အဆင့္နိမ့္လူလုိ႔ေခၚပါတယ္။
အဲသလုိဆုိေတာ့ မိမိတုိ႔မွာ ရတနာနဲ႔ေတြ႕ေနရတာမုိ႔ အဆင့္ျမင့္လူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ေတြ႕တဲ့ပုဂၢဳိလ္၊ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ေတြ႕ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ေလာကမွာ ကံအေကာင္းဆုံးလူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။
တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိက ေယာဆရာေတာ္