အျဖဴ အမည္း မေရာတဲ့ ဒါန ••••••••••••••••••••••

အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္ဟာ ေဝသာလီျပည္ မဟာဝုန္ေတာ ျပသာဒ္အေဆာင္ေပါက္ေသာ ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံး စံေတာ္မူေတာ္တယ္။ ထိုအခါ သီဟစစ္သူၾကီးဟာ ဘုရားရွင္ထံေတာ္ပါး ခ်ဥ္းကပ္ရွိခိုးျပီး..

“ အရွင္ဘုရား... အလွဴေပးတဲ့ အတြက္ ယခုဘဝ ရရွိခံစားရတဲ့ အက်ဳိးကို သိျခင္းငွာ စြမ္းႏိုင္ပါသလား“ လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ဘုရားရွင္က “စြမ္းႏိုင္တယ္“လို႔ မိန္႔ေတာ္မူျပီး-
အို ..သီဟစစ္သူၾကီး
(၁) ေပးလွဴတတ္တဲ့ အလွဴရွင္ကို မ်ားစြာေသာ လူတို႔က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္၊ ဤလို ခ်စ္ျမတ္ႏိူးျခင္းဟာ ဒါနရဲ႕ ပစၥဳပၸန္အက်ဳိးျဖစ္တယ္။
(၂) ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အလွဴရွင္ထံကိုျငိမ္သက္ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ထားရွိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ခ်ဥ္းကပ္လာေရာက္တတ္ၾကတယ္။ ဤသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ခ်ဥ္းကပ္လာေရာက္တတ္ျခင္းဟာလည္း ဒါနရဲ႕ ပစၥဳပၸန္အက်ဳိး ျဖစ္တယ္။
(၃) ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အလွဴရွင္ဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႉႏွင့္ ျပည့္စုံတယ္၊ ဤသို႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႉႏွင့္ ျပည့္စုံရျခင္းဟာလည္း ဒါနရဲ႕ ပစၥဳပၸန္အက်ဳိး ျဖစ္တယ္။
(၄) ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အလွဴရွင္ဟာ ရဲဝ့ံတဲ့ မ်က္ႏွာႏွင့္ ပရိသတ္မ်ားထံသို႔ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္တယ္၊ ဤသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ျခင္းဟာလည္း ဒါနရဲ႕ ပစၥဳပၸန္အက်ဳိး ျဖစ္တယ္။
(၅) ေနာက္တစ္မ်ဳိးက အလွဴရွင္ဟာ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ စိတ္ႏွလုံးၾကည္လင္တယ္၊ စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္တဲ့ အတြက္ ေသျပီးသည္မွ ေနာက္ကာလ၌ ေကာင္းေသာလားရာျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္ေလာကသို႔ ေရာက္ႏိုင္တယ္၊ ဤသို႔ ေသျပီးသည့္ေနာက္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရျခင္းဟာ တမလြန္အက်ဳိး ျဖစ္တယ္။
ဒီေဒသနာေတာ္က ဒါနတရားဟာ တမလြန္အက်ဳိး၊ နိဗၺာန္အက်ဳိးကိုသာမဟုတ္ ယခု ပစၥဳပၺန္အက်ဳိးကိုလည္း ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ညႊန္ျပတဲ့ ေဒသနာေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုေနာက္ သမၸဒါေလးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စုံပါလွ်င္ ကာကဝလႅိယသူေဌး၊ ပုဏၰသူေဌးတို႔လို ယခုဘဝမွာပင္ ဒါနက ခ်က္ခ်င္း အက်ဳိးေပးႏိုင္ပါတယ္။ သမၸဒါေလးပါး ဆိုတာက...
(၁) ပစၥယဓမိၼက = အလွဴရွင္က စင္ၾကယ္သာ အလွဴဝတၳဳပစၥည္းျဖစ္ျခင္း။
(၂) ေစတနာမဟတၱ = အလွဴရွင္က ေစတနာသုံးတန္ လြန္ကဲမြန္ျမတ္ျခင္း။
(၃) ဂုဏတိေရက = အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ ဂုဏ္အားျဖင့္ လြန္ကဲျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ျခင္း။
(၄) ဝတၳဳသမၸတိၱ = ထိုရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္တို႔ နိေရာဓသမာပတ္မွ ထခိုက္ၾကံဳျခင္း တို႔ျဖစ္ေပတယ္။
အလွဴရွင္ဘက္ကလည္း ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ထား၊ အလွဴခံဘက္ကလည္း ျဖဴစင္တယ္ ဒါမ်ဳိးကို အျဖဴအမည္း မေရာတဲ့ ဒါနမ်ဳိးပါ။ ခ်ဲ႕ပါဦးအံ့ - အဂၤါငါးပါးႏွင့္ ျပည့္စုံရမယ္။ (၁) အလွဴရွင္ကလည္း သီလနဲ႔ ျပည့္စုံရမယ္။(၂) အလွဴခံကလည္း သီလနဲ႔ ျပည့္စုံရမယ္။ (၃) လွဴဖြယ္ကလည္း တရားေသာနည္းနဲ႔ ရွာထားတာျဖစ္ရမယ္။ (၄) အလွဴရွင္က ေစတနာျဖဴစင္ရမယ္။ (၅) ကံ ကံႏွင့္ အက်ဳိးကို ယုံၾကည္သက္ဝင္ေသာ သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စုံရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕သံဃာေတာ္ေတြက အလွဴမခံမီ အလွဴရွင္တို႔အား ငါးပါးသီလစသည္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ သီလယူလိုက္တဲ့အတြက္ အလွဴျပဳစဥ္ အလွဴရွင္ဘက္က သီလနဲ႔ ျပည့္စုံေစပါတယ္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားကေတာ့ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာမွန္းမွ မသိေသး၊ သံသရာေလာကဆိုတာကိုလည္း သူေျပာလူေျပာမွ်ႏွင့္ မယုံရခက္ ယုံရခက္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ သခ်ဳႌင္းကုန္းရဲ႕ ဟိုဘက္မွာမွ ခံစားရမည့္ အက်ဳိးတရားဟာ ဘာမွ် တန္ဖိုးမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါနဟာ လက္ေတြ႕ အားျဖင့္ ဘာအက်ဳိးရွိသလဲ။ ေငြကုန္ လူပန္းမွ်သာ အက်ဳိးရွိတယ္ မဟုတ္လားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အမွန္မွာ ဒါနတရားဟာ ကြယ္လြန္မွ အက်ဳိးခံစားရတဲ့ တရားမဟုတ္ပါဘူး။ ယခုဘဝမွာလည္း လက္ငင္းဒိ႒အက်ဳိးေပးတဲ့ တရားျမတ္ျဖစ္ပါတယ္။
အလွဴရွင္ေတြဘက္က ျပည့္စုံသေလာက္ျပည့္စုံေနေပမယ့္။ ဒါနရဲ႕ အက်ဳိးေတြက ဘာေၾကာင့္နည္းေနရသလဲ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း လိုအပ္ေပတယ္။ အလွဴခံထိုက္ေသာ ရဟန္းရဲ႕ အဂၤါသုံးပါးရွိပါတယ္။
(၁) ပါတိေမာကၡသံဝရသီလႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း ဟူေသာ အဆင္းႏွင့္ျပည့္စုံျခင္း။
(၂) အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ပယ္ရန္၊ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျပည့္စုံေစရန္ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ျခင္း ဟူေသာ ခြန္အားဗလႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း။
(၃) အာသေဝါတရားတု႔ိ ကုန္ခန္းျခင္းေၾကာင့္ အရဟတၱဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ၍ ေနျခင္းဟူေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း တို႔ျဖစ္ေပတယ္။
ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အလွဴေရစက္လက္ႏွင့္မကြာ လွဴခ်င္တန္းခ်င္သူေတြ အလြန္ေပါမ်ားတယ္။ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ ဒါကို အကြက္ေကာင္းယူျပီး မတရား အလွဴခံခ်င္ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ အလွဴခံႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္ - (၁) ဘုန္းၾကီးမ်ား ႏွင့္ (၂) သူေတာင္းစား ျဖစ္တယ္။
ဤအလွဴခံႏွစ္မ်ဳိးဟာ မူအားျဖင့္လည္းမတူဘူး၊ အလွဴခံယူပုံခ်င္းလည္းမတူပါဘူး။ သူေတာင္းစားက ရသမွ် ေတာင္းျပီး ကာမဂုဏ္ခံစားရုံသာ ရွိတယ္။ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ရသမွ်မေတာင္းရဘူး။ ေတာင္းလို႔ရေတာ့ သုံးေဆာင္ျပီး ဂႏၱဓုရ ၊ ဝိပႆနာဓုရဆိုတဲ့ သာသနာ့အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္။ အလွဴခံယူပုံ အျခင္းအရာကလည္း သူေတာင္းစားက ပါးစပ္က သနားစရာ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာျပီးေတာင္းတယ္။ သနားစရာကိုယ္အဂၤါကို ထုတ္ျပီးေတာ့ ေတာင္းတယ္။ သီခ်င္းဆိုျပီးေတာင္းတယ္။ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ မဖိတ္မန္ထားဘဲ ပါးစပ္ကဖြင့္ဟ မေတာင္းေကာင္းဘူး။ (ဤတြင္ေရႊေငြႏွင့္ ပါတ္သတ္၍ ဖိတ္မန္ထားေသာ္လည္း မေတာင္းေကာင္း) ကိုယ္အဂၤါကိုလည္း ဖြင့္လွစ္မျပေကာင္းပါဘူး။ ေသခိယႏွင့္အညီ သကၤန္းရံုျပီးေတာ့မွ ရပ္ရပါတယ္။ တရားေဟာလွ်င္လည္း သီခ်င္းသံႏွင့္ မေဟာေကာင္းပါဘူး။ သီခ်င္းသံႏွင့္ တရားေဟာလွ်င္ သူေတာင္းစား သီခ်င္းဆိုျပီးေတာင္းတာႏွင့္ တူပါတယ္။[ဒါနဟူသည္ ..မွ]
ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆုံးအမ(ဝိနည္း)သိကၡာပုဒ္တိုင္း အလွဴခံယူလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အၾကည္ညိဳမပ်က္တတ္ၾကပါဘူး။ ခုေတာ့ သေဘၤာေပၚ ရထားေပၚ ကားေပၚ ရြာတြင္း ရြာျပင္ စသည္မွာ သကၤန္းၾကီး ဒီလႊား ဒီလႊားနဲ႔ အလွဴခံေနၾကတာ ဒကာ ဒကာမေတြ အမ်ားၾကီး အၾကည္ညိဳပ်က္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ အလွဴခံ မလာရ ၊ အလွဴခံျခင္း သည္းခံပါ“ စတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေတာင္ ဆြဲခ်ိတ္ကုန္ၾကျပီ၊ ဒါဟာ အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ အလွဴခံတို႔ရဲ႕ နည္းဟန္မက်တဲ့ အျပစ္သာျဖစ္တယ္။ [ဒါနဟူသည္ ..မွ]
ဒါေၾကာင့္ အလွဴရွင္ေတြဘက္က သီလျပည့္စုံ လွဴဖြယ္ကလည္းသန္႔စင္ ေစတနာေကာင္းေနေပမယ့္ အလွဴခံကမျပည့္စုံရင္ အျဖဴအမည္းေရာတဲ့ဒါနမည္တယ္။ အက်ဳိးေပးအားနည္းေစတယ္။ အက်ဳိးေပးဆိုတာ အလွဴရွင္ရထိုက္တဲ့ အက်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။
၁။ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွကင္းျခင္း၊ ၂။ ငါ့အားသူတစ္ပါးလည္းေပးသလို မိမိသည္လည္း ျပန္လည္ေပး၍ ထပ္မံျပန္၍ အက်ဳိးၾကီးရျခင္း၊ ၃။ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ၄။ ငါတို႔သည္ထမင္းကို ခ်က္စားၾက၏ ရဟန္းတို႔သည္ မခ်က္စားဘဲ အလွဴခံစားၾက၏ ထိုသူတို႔အား ေပးလွဴျခင္းငွာထိုက္ဟုသိကာ ေစတနာထားေပးျခင္းေၾကာင့္ မေတာင့္တရဘဲ ေကာင္းေသာေက်ာ္ေစာ သီတင္းၾကီးျခင္း၊ ၅။ သမထ,ဝိပႆနာ၊ နိဗၺာန္ဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ အၾကီးျမတ္ဆုံးအက်ဳိးတို႔ကို ရေစပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႔ သီလကို ျဖဴစင္ေအာင္ျဖည့္က်င့္ၾကကုန္ေလာ သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာသူသည္ မိမိ၏ လိုအင္ဆႏၵဟူစမွ်တို႔သည္ မခြ်တ္ဧကန္အမွန္ပင္ျပည့္စုံ တတ္ေပ၏“ လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ အဓိကအလွဴခံျဖစ္တဲ့ ရဟန္းေတြမွာ သီလကိုက်ဳိးပ်က္ေစတာ ဇာတရူပသိကၡာအပုဒ္(ေရႊေငြကို မအပ္ေသာနည္းျဖင့္ အလွဴခံယူျခင္း ကိုင္တြယ္သုံးစြဲျခင္း)ႏွင့္ ဝိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ပါ။

ေရႊေငြႏွင့္ ကာမဂုဏ္
***************
ေနာက္တစ္ခု --- ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ သိကၡာပုဒ္တစ္ခု ရွိေနေသးတယ္။
အဲဒီသိကၡာပုဒ္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ျဖစ္တဲ့ အရွင္ဥပနႏၵကို အေၾကာင္းခံ
ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ေတာ္မူရတဲ့ သိကၡာပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ
အရွင္ဥပနႏၵက သာကီ၀င္မင္းသားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သာကီ၀င္မင္းသား
ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဥပဓိ႐ုပ္ကလည္း ေကာင္းတယ္။ အေဟာအေျပာကလည္း
ေကာင္းတယ္။ ၾကည္ညိဳတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြလည္း မ်ားတယ္။
သူ႕ကို အျမဲတမ္း ဆြမ္း၀တ္ျပဳစုေနတဲ့ ဒကာတစ္ဦးလည္း ရွိတယ္။ ဒီဒကာ
အိမ္ကို သူက ေန႔စဥ္ၾကြၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတ့ဲ အေလ့အထ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔
က်ေတာ့ ဒကာက အခန္႔မသင့္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆြမ္းက မမီျဖစ္ေနတယ္။
ဆြမ္းက မမီျဖစ္ေနေတာ့ ဒကာကလည္း ၾကံရာမရျဖစ္တာနဲ႔ "အရွင္ဘုရ
ား ဒီေန႔ေတာ့ ဆြမ္းကလည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေနၿပီ၊ ခ်က္မယ္ဆုိလည္း
မမီေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ အရွင္ဘုရား --- အရွင္ဘုရား ဆိုင္မွာ သြားၿပီးေတာ့
ဒီေန႔ ဘုဥ္းမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ျဖစ္ႏုိင္မလား? တပည့္ေတာ္ ဒီက ၀တၳဳေငြမ်ား
လွဴလိုက္မယ္။" "ဟာ -- ျဖစ္တာေပါ့ ျဖစ္တာေပါ့"ဆုိေတာ့ --- ဒကာက
ေငြလွဴလိုက္တယ္။ ဆုိင္မွာ သြားၿပီးေတာ့ ဘုဥ္းလုိက္တယ္။ ဘုဥ္းလိုက္တဲ့
အခါက်ေတာ့ ဒကာက ဘယ္လုိ သေဘာေပါက္သလဲ။
ေၾသာ္ ...တို႔အာ႐ုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား ခံစားေနတဲ့ လူေတြလည္း
ေငြကို သာယာၾကတယ္၊ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ဒီသာကီ၀င္မင္းသား ဘုရား
သားေတာ္မ်ားလည္း ေငြကို သာယာၾကတယ္၊ ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ တို႔နဲ႔ ဘာ
ထူးျခားလုိ႔လဲဆုိၿပီး -- ဒီလို ကဲ့ရဲ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရား
သိရိွျပီး ဘုရားရွင္က ရဟန္း သံဃာအစည္းအေ၀း ေခၚၿပီးေတာ့ သိကၡာပုဒ္ မပညတ္ခင္ကေလးမွာ တရားေဟာတယ္။ ေမ႑က သုတၱန္တစ္ခုမွာေတာ့ ပါပါတယ္။ "အၾကင္ပုဂိၢဳလ္အား ေရႊေငြသည္ အပ္၏။ ထုိုပုဂိၢဳလ္အား ကာမဂုဏ္သည္္လည္း အပ္ေတာ့၏။ အၾကင္ပုဂိၢဳလ္အား ကာမဂုဏ္သည္ အပ္၏။ ထုိပုဂိၢဳလ္အား ေရႊေငြသည္လည္း အပ္ေတာ့၏ ။" မိန္႔ေတာ္မူတယ္။
ေနာက္ထပ္ သိကၡာပုဒ္တစ္ခုကေတာ့ ၀ိသာခါတို႔ရဲ႕ အဖုိး
ေတာ္တဲ့ ေမ႑ကသူေဌးႀကးီ ေပါ။့ ေမ႑ကသူေဌးႀကးီက ျမတ္စြာဘုရားကုိ
အေၾကာင္းသင့္လို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
"ျမတ္စြာဘုရား ...တပည့္ေတာ္တို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားေနတဲ့ ရဟန္း
ေတာ္ကလည္း တပည့္ေတာ္တို႔နဲ႔ အနီးအနားမွာ မရွိဘူး၊ ေတာ္ေတာ္
ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရွိေနတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ကလည္း ထုိရဟန္းေတာ္အတြက္
လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါးကို လွဴဒါန္းခ်င္တယ္။ အဲဒီလို လွဴဒါန္းခ်င္ေပမယ့္လို႔လည္း
တပည့္ေတာ္တို႔ကလည္း သြားေရာက္ၿပီး မလွဴဒါန္းႏိုင္ဘူး။ မလွဴ
ဒါန္းႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႔က ကပိၸယကာရက ဒကာတစ္ဦးဦး
ထံမွာ ေရႊေငြပစၥည္းမ်ားကို အပ္ႏွံၿပီးေတာ့ ထုိေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္
ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ အပ္စပ္တဲ့ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ ျမတ္စြာဘုရား
ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ"ဆုိၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဒီအေၾကာင္း အတၳဳပၸတ္ကို
အေျခခံၿပီးေတာ့ ရဟန္းသံဃာ အစည္းအေ၀း ေခၚၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ
ရဟန္းေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက -

"ရဟန္းတို႔ ...မည္သည့္ နည္းပရိယာယ္ႏွင့္မွ် ေရႊေငြကို သာယာဖို႔ရန္ေတာ့
ငါဘုရား ခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ထုိေရႊေငြမွ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ရဟန္းေတာ္
တို႔ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ သာယာဖို႔ရန္ အတြက္ေတာ့
ငါဘုရား ခြင့္ျပဳတယ္"ဆိုၿပီး ဒီသိကၡာပုဒ္ ပညတ္ထားတယ္။
ေလာကမွာ ေရႊေငြရွိရင္ ဘာကာမဂုဏ္လိုခ်င္သလဲ၊ လိုခ်င္တဲ့ ကာမဂုဏ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊေငြသည္ ရဟန္းေတြအား အပ္တယ္ဆုိရင္ ကာမဂုဏ္လည္း အပ္တာပဲ။ ကာမဂုဏ္အပ္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္မွာ ေရႊေငြလည္း အပ္ေတာ့တာပဲဆုိၿပီး ကာမဂုဏ္နဲ႔ ေရႊေငြကို ျမတ္စြာဘုရား တန္းတူထားၿပီး ရွင္းျပထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴခံရဟန္းေတြမွာ သီလျပည့္စုံေနမယ္ဆိုရင္ မိမိခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြမွာ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားစြာ တိုးတက္ေစပါတယ္။ တကယ္ဒကာ ဒကာမေတြကို အက်ဳိးမ်ားေစခ်င္ရင္ ေက်းဇူးျပန္သိတတ္မယ္ဆိုရင္ မိမိတို႔ဘက္က သီလသိကၡာျပည့္စုံဖို႔ လိုအပ္ပါေပတယ္။
က်မ္းကိုး -(ဇာ၊႒-၂) (မဟာဝဂ္၊ ပါ)(ဒီ၊၃။၂၁၄)(အံ၊၂။၁၁၈)(သာရတၱ၊ဋီ -၂၊ ေမ႑ကသိကၡာပဒ)(ဓမၼ၊႒-၂)(ထီးခ်ဳိင့္ျမိဳ႕ တည္ေတာဆရာေတာ္ ဒါနဟူသည္)စသည္..။


 Ashin Nanissara